Spike en ik in training bij Stichting Hond in Nood

Annette en Clemens stelden mij veel vragen over Spike, en hoe ik tot nu toe dingen aanpakte. 1 van de dingen die ik mij goed kan herinneren van het eerste kennismakingsgesprek, was de vraag: “Is er contact?” Deze vraag viel mij toen op. Contact?? Dacht ik bij mezelf, ik loop toch altijd met hem?

Ik wist toen nog niet wat ze met “contact hebben” bedoelden, maar nu gelukkig wel!

Door de trainingen consequent toe te passen in de dagelijkse praktijk, en open te staan voor het advies van Annette en Clemens, hebben we een resultaat bereikt wat ver boven mijn verwachtingen is. Voor dit resultaat alleen had ik vooraf dik getekend, maar hierbij heb ik een veel betere band gekregen met Spike, waar we allebei heel blij mee zijn.

De trainingen in de gedragshal vond ik leuk om te doen; er wordt veel verteld, uitgelegd, gevraagd, en vooral: toegepast. Annette legt het uit, doet het zelf voor, ik doe het na, en Annette en Clemens kijken mee en geven tips en aandachtspunten. Op een ontspannen, maar duidelijke manier. Voor de eerste training in de hal was ik toch wel wat zenuwachtig; zou het wel goed gaan? Kunnen we dat wel? Maar nadat ik zag hoe ontspannen en positief het eraan toe ging, en hoe goed Spike het oppakte, had ik voor onze 2^e trainingsafspraak zin om te gaan!

De training die we in de gedragshal geleerd hebben, hebben we tijdens het uitlaten toegepast, en dit ging heel goed. Dingen die nog beter konden, werden tijdens de 2^e training door Annette en Clemens direct herkend en aangekaart. Zo gaf ik bijvoorbeeld regelmatig een aai over Spike ze hoofd direct na het belonen, terwijl het de bedoeling was dat ik zou belonen met het stukje voer en door ”goed zo” te zeggen. Spike wilde die aai niet altijd waardoor hij juist de aandacht verloor en weg sprong. Even geprobeerd met alleen voer geven en wat zeggen, en ja inderdaad dat gaat beter, en Spike vindt dit tijdens het trainen ook duidelijker. Gelukkig kan ik later aaien en knuffelen zoveel ik wil, alleen even niet tijdens de training. Dit voorbeeld van hoe je Spike het beste kan belonen als die iets doet wat we graag willen, is een goed voorbeeld van hoe –op het eerste gezicht- kleine details, wel belangrijk zijn om een zo goed mogelijk resultaat te halen. Daarom is het ook zo belangrijk om open te staan voor het advies van Annette en Clemens, ook als je zelf niet direct door hebt waarom ze iets zeggen. Vertrouwen hebben in de aanpak, en dit vertrouwen heeft zich dubbel en dwars uitbetaald in het eindresultaat!

Door de trainingen weet ik nu precies wat belangrijk is om te doen, en wat niet te doen. En wanneer! De eerste paar keer, direct na de training, dat ik dit ging doen dacht ik hier nog bij na, en kostte me dat best wel wat moeite. Nu gaat het inmiddels vanzelf, zonder moeite. Ja, ook de hondenbegeleider wordt getraind, en nieuwe dingen leren kost moeite, totdat je het jezelf eigen hebt gemaakt, en dan gaat het gelukkig vanzelf.

Weten wanneer je dingen wel en niet moet doen is ook heel belangrijk, zo is mij geleerd. Zo is het bij Spike bijvoorbeeld heel belangrijk dat je al actief contact met hem zoekt voordat een voor Spike moeilijke situatie zich aandient. Bijvoorbeeld als een groep mensen met een voetbal aan het spelen zijn: Spike zou dan het liefst achter de bal aanrennen, omdat hij dol is op alle soorten ballen. Door zijn aandacht te vragen (“kijk eens”), zijn aandacht voor mij te belonen (stukje voer geven en “goed zo/brave Spike”), en zijn aandacht vast te houden(“Spike is braaf, wat loop je knap met me mee”), voordat we langs de groep mensen met bal lopen, richt hij zijn aandacht niet op de bal, maar op mij -zijn begeleider/uitlater- en lopen we zonder problemen langs de groep mensen met voetbal. Prettig voor mij, en prettig voor Spike zelf!

Ik was met het aandacht voor mij hebben in spannende situaties al heel tevreden en blij. Later bleek Spike zelf echter nog een stap verder te kunnen zetten.. Spike begon namelijk het aandacht voor mij hebben in spannende situaties uit zichzelf toe te passen! Wauw!

De Bekroning was voor mij persoonlijk toen Spike bij een kat die we onderweg tegenkwamen, zelf naar mij toekwam en contact met me zocht, zonder dat ik een woord gezegd had! Dit doet me weer terugdenken aan de vraag van Annette helemaal in het begin, bij ons eerste gesprek: Is er contact? Nu gelukkig wel!

We begrijpen elkaar beter en ik denk ook dat we daardoor een betere band gekregen hebben; het gaat veel beter, ik ben daardoor zekerder geworden, Spike reageert daar positief op, en daar reageer ik dan weer positief op. Een positieve wisselwerking, die ik ieder mens, en iedere hond, van harte kan aanraden.

Roland, Leiden, September 2016

Klik hier om naar de pagina van Spike te gaan